In Dark Eyes

Νομίζω η πρώτη φορά που το παρατήρησα ήταν στην αλάνα έξω από το σπίτι μου. Τότε μου φάνηκε αστείο, μια μικρή λεπτομέρεια της καθημερινότητας που σβήστηκε από το μυαλό μου. Ένα μικρο παιδί, ένα αγοράκι πέντε - το πολύ έξι ετών με τη μητέρα του. Το αγοράκι να σκάβει με τα χέρια του το ξερό χώμα της αλάνας. Όχι με κάποιο από αυτά τα πλαστικά παιδικά φτυαράκια ή κάποιο ξύλο, αλλά με τα χέρια του. Η μητέρα του μίλαγε έντονα στο κινητό της και περπατούσε αμήχανα κάνοντας κύκλους τριγύρω του. Για μια στιγμή σταμάτησε και πρόσεξε τα γεμάτα χώμα χέρια του παιδιού. Τα ρούχα του που είχαν λερωθεί. Τα γόνατά του. Δεν το είχε πάρει χαμπάρι; Του φώναξε να τελειώνει με το σκάψιμο και τις χαζομάρες και το τράβηξε από το μπλουζάκι. Αλλά για μια στιγμή, μόνο για μια στιγμή κοντοστάθηκε και ακούμπησε το χώμα, τη μικρή τρύπα που είχε ανοίξει το παιδί. Σαν ένα διερευνητικό άγγιγμα. Και μετά πήρε το παιδί της έφυγε. Τριάντα επτά. Χωρισμένος εδώ και πέντε χρόνια, ανεργος εδώ και τρία, κατάθλιψη εδώ και δύο....